توی روزگاری که همه توی این سرگیجه ابدی موندن که چی کار کنن یه تنوعی تو زندگی شون ایجاد بشه، جوری که دیگه احساس خستگی دست از سرشون برداره، ما به این فکر بکر افتادیم که ایجاد تنوع تو زندگی رو از مسجد شروع کنیم. اونجا متفاوت ظاهر بشیم تا به حول و قوه الهی همون تفاوت بره از هر نظر تا عمق زندگی مون نفوذ کنه. ما که دیدیم از در اکثر مسجدا که میری تو، مثل اینه که مسابقه تقلید صدای چکاوک  گداشتن تو مسجد برای حضار هنرمند. یعنی همین که وارد اونجا میشی، انگار وارد باغ پرندگان شدی. اینور یکی سر نماز داره برا خودش صدای قناری در میاره، از اونور داره صدای چهچه گوشنواز یه بلبل مست میاد، تو ردیف اول یکی داره سنفونی صدای مرغ عشق اجرا می کنه به افتخار جمع، ردیف آخر یکی زده تو کار اجرای تکخوانی چلچله. اون گوشه هم یه مردکۀ چُرس داره صدای جیرجیرک منتشر می کنه تو هوا.

چطوره ما هم همین کار رو بکنیم؟ انگار فرض بر اینه که اگه از خودت سر و صدا ساطع کنی، یعنی اوج حضور قلب. هر چه اون صداها بیشتر، درصد غنی بودن اورانیوم اخلاص بیشتر. حالا اینکه ممکنه حواس بقیه پرت بشه هم که کشک. اینکه بقیه هم حق دارن نماز بخونن ماست موسیر. چطوره صدای بوقلمون در بیاریم؟ همش بلغور کنیم: "غیر قابل قبول، غیر قابل قبول". چطوره وسط اون هم گهگاه یکی دو کلمه از بعضی آیات رو بلند بلند بگیم، یا کل یه آیه رو. چون خب ممکنه بعضیا مطمئن نباشن که ما حمد و سوره رو بلدیم. همین که بشنون داریم آیات رو درست ادا می کنیم کلی از سو تفاهم ها رفع میشه.

نظر کارشناسی شما چیه در این باره؟ یا چطوره مث بعضیا موقع خوندن اذکار چنان دهان رو باز کنیم که تا خود لوزالمعده هم پیدا بشه، و همینجور چپ و راست ترکش آب دهان ما باشه که پرتاب میشه اینور و اونور. سر نماز خُزینگ بپرویم؟ این کار فک کنم دیگه قشنگ علامت استاندارد جهانی ISO 14002 رو تو حضور قلب به خودش اختصاص بده. جوری هم این کار رو بکنیم که بشه بهش امتیاز داد. یعنی پرتاب سه امتیازی وقتیه که ترکش آب دهن صاف بره پشت گوش اون یارویی که روبروت ایستاده تو صف جلویی. یا اگه صف اولی، یه نقطه مشخص از فرش زیر پات رو نشون کنی و همونجا رو ببندی به رگبار خُزینگ. این اِند خلوصه اصن. بعد از اتمام کار هم میشه با بغل دستی ها بحث کارشناسی داوری راه انداخت که پرتاب های کی بیشترین امتیاز رو به خودش اختصاص میده.  

میشه رو زدن فِشتک و سوت سر نماز هم خیلی حساب کرد. یعنه همی که نماز شرو وو، برو واگری سوت بلبلی تا آخر نماز. معمولاً موقع رسیدن به حرف "س" توی آیات از لب و لوچه خودشون صدای صوت بلبلی میدن بیرون بلند بلند، و عمداً هم اونو می کِشن، با مد طولانی که گویا ضریب خلوص رو می بره بالا. حالا که اینجوریه، چطوره ما اصن نگاه نکنیم به ذکر و حروف. همینجور اَ جَمبِ یکسره با صدای سوت بریم جلو. همون آیه اول سوره حمد که "س" نداره رو همش با سوت ادا کنیم. که صدای اون از میتوکندری هم رد بشه تا هسته سلول های بخش خاکستری مغز حضار هم نفوذ کنه ها. یعنه خلوص تا این حد.

بعد از اتمام کار هم میشه مراسم "گردن گردون" یا "مُل چرخون" را به مرحله اجرا در آورد. روال کارش هم به این صورته: گردن رو که به هر حال باید به راست و چپ بچرخونی آخر کار. توی مُل چرخون میای و فشار میاری به گردنت و اونو تا جا داره می چرخونی نه فقط به سمت چپ و راست، که ادامه میدی مسیر رو تا پشت سر، تا جایی که مُل می تونه بره و تا آستانه قطع نخاع شدن. حالا این همه زحمت و فشار برا چیه اصن؟ 160 درجه چرخوندن سر واسه چی آخه؟ بله، تا ردیف های پشتی رو ببینی و زوم کنی رو قیافه ها و شناسایی کنی حضار رو و متوجه بشی کیا اومدن، کیا به موقع اومدن، کیا دیر رسیدن، چند رکعت دیر رسیدن، دلایل احتمالی دیر رسیدن اونا چی می تونه باشه، چی پوشیدن، آرایش سر و صورتشون چه جوریه، چرا آخه اینجوریه، این چه قیافه ایه و ...  . فقط باید حواست جمع باشه که قشنگ حفظ کنی کیا رو دیدی، کیا جدید بودن، کی بودن حالا، و ... لازم به ذکره که وسط اجرای مراسم مُل چرخون، حتی الامکان لب و لوچه ت در حال حرکت و ایجاد سر و صدا و سوت و فشتک باشه، که ملت خیال کنن ذهنت درگیر ذکر هست نه تماشا و گرفتن آمار ملت.

همین. تا سلامی دیگر، بدرود.